Leki te obniżają poziom glukozy poprzez hamowanie wydzielania glukagonu, promując uwalnianie insuliny w odpowiedzi na hiperglikemię, spowalniając opróżnianie żołądka i zwiększając uczucie sytości.14 Na podstawie niektórych dowodów kardioprotekcji we wstępnych badaniach na modelach zwierzęcych15,16 oraz w badaniu pilotażowym badania niedokrwienia mięśnia sercowego17,18 i niewydolności serca u ludzi, 19 postulowano, że poza poprawą kontroli glikemii i promowaniem utraty masy ciała, agoniści receptora GLP-1 mogą poprawić wyniki sercowo-naczyniowe. Liksysenatyd, jeden raz dziennie agonista receptora GLP-1, jest skuteczny w zmniejszaniu poziomu hemoglobiny glikowanej u pacjentów z cukrzycą typu 2 poprzez obniżenie zarówno poziomu glukozy we krwi na czczo, jak i po posiłku.22-25 Jednakże badania wykazujące taką kontrolę glikemii i inne korzystne efekty metaboliczne liksisenatydu nie zostały zaprojektowane, aby gromadzić wystarczające zdarzenia kliniczne, aby odpowiednio pokazać jego bezpieczeństwo sercowo-naczyniowe. Chociaż liksisenatyd i kilku innych agonistów receptora GLP-1 są zatwierdzone w wielu krajach do stosowania jako środki obniżające poziom glukozy u pacjentów z cukrzycą typu 2, to brakowało dużych testów na układ sercowo-naczyniowy z jakimkolwiek czynnikiem w tej klasie.
Metody
Projekt badania
Ocena zespołu liksysenatydu w ostrym zespole wieńcowym (ELIXA) była wieloośrodkowym, randomizowanym, podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo badaniem z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2, którzy mieli niedawno ostry zespół wieńcowy. Badanie miało na celu ocenę wpływu liksisenatydu na chorobowość i śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych. Szczegóły dotyczące projektu badania oraz cech demograficznych i klinicznych pacjentów w punkcie wyjściowym zostały wcześniej opisane.26 Protokół badania, dostępny wraz z pełnym tekstem tego artykułu, został opracowany przez komitet wykonawczy, który również nadzorował postępowanie próbny (patrz Dodatek dodatkowy, dostępny pod adresem).
Przewodniczący komitetu wykonawczego napisał pierwszą wersję manuskryptu, a wszyscy współtwórcy przyczynili się do kolejnych rewizji. Continue reading „Liksysenatyd u pacjentów z cukrzycą typu 2 i ostrym zespołem wieńcowym ad”
Liksysenatyd u pacjentów z cukrzycą typu 2 i ostrym zespołem wieńcowym
Chorobowość i umieralność z przyczyn sercowo-naczyniowych jest wyższa wśród pacjentów z cukrzycą typu 2, szczególnie tych z współistniejącymi chorobami sercowo-naczyniowymi, niż w większości innych populacji. Oceniliśmy wpływ liksysenatydu, agonisty receptora peptydowego typu glukagonu, na wyniki sercowo-naczyniowe u pacjentów z cukrzycą typu 2, którzy mieli niedawno ostre zawał wieńcowy. Metody
Losowo przypisaliśmy pacjentom z cukrzycą typu 2, którzy przeszli zawał mięśnia sercowego lub którzy byli hospitalizowani z powodu niestabilnej dławicy piersiowej w ciągu ostatnich 180 dni w celu otrzymania liksysenatydu lub placebo oprócz lokalnych standardów opieki. Badanie zostało zaprojektowane z odpowiednią mocą statystyczną do oceny, czy liksisenatyd jest nie gorszy, jak również lepszy od placebo, jak określono górną granicą 95% przedziału ufności dla współczynnika ryzyka mniej niż 1,3 i 1,0, odpowiednio dla pierwotnego kompozytu punkt końcowy zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał mięśnia sercowego, udar lub hospitalizacja z powodu niestabilnej dławicy piersiowej.
Wyniki
6068 pacjentów, którzy zostali poddani randomizacji, obserwowano po medianie wynoszącej 25 miesięcy. Pierwotny punkt końcowy wystąpił u 406 pacjentów (13,4%) w grupie liksysenatydu i u 399 (13,2%) w grupie placebo (współczynnik ryzyka, 1,02, 95% przedział ufności [CI], 0,89 do 1,17), który wykazał nie mniejszą zawartość liksysenatydu w placebo (P <0,001), ale nie wykazała wyższości (P = 0,81). Nie stwierdzono istotnych różnic między grupami w częstości hospitalizacji z powodu niewydolności serca (współczynnik ryzyka w grupie liksisenatydu, 0,96; 95% CI, 0,75 do 1,23) lub wskaźnik zgonu (współczynnik ryzyka 0,94; 95% CI, 0,78 do 1,13). Continue reading „Liksysenatyd u pacjentów z cukrzycą typu 2 i ostrym zespołem wieńcowym”
Dihydroartemisinin-piperachina do zapobiegania malarii w ciąży ad 7
Bezpieczeństwo i działania niepożądane. Ogólnie, wśród wszystkich grup leczenia wymioty wystąpiły mniej niż 0,2% czasu po podaniu dowolnej dawki badanych środków, bez znaczących różnic między grupami leczonymi (Tabela 3). Nie stwierdzono istotnych różnic w częstości występowania jakichkolwiek działań niepożądanych poza dysfagią, które występowały częściej w miesięcznej grupie dihydroartemisinin-piperachiny niż w grupie trójdawkowej dihydroartemisinin-piperachiny. Wszystkie epizody dysfagii miały łagodny przebieg i nie jesteśmy świadomi żadnych wcześniejszych doniesień o piperachinie dihydroartemizinowej związanej z dysfagią. Zdaniem badaczy jedno negatywne zdarzenie 3 lub 4 było prawdopodobnie związane ze środkami badanymi: epizod anemii, która wystąpiła po pierwszej i drugiej dawce miesięcznej dihydroartemisinin-piperachiny (leki badane następnie wstrzymano po podaniu drugiej dawki) (Tabela 3). Spośród 42 uczestników poddanych elektrokardiograficznej ocenie w 28. tygodniu ciąży, wszystkie odstępy QTc przed leczeniem i po terapii były w normalnych granicach (.450 ms), a podczas badania nie wystąpiły kliniczne zdarzenia niepożądane zgodne z kardiotoksycznością. Continue reading „Dihydroartemisinin-piperachina do zapobiegania malarii w ciąży ad 7”
Dihydroartemisinin-piperachina do zapobiegania malarii w ciąży ad 6
Częstość występowania potwierdzonej histopatologicznie malarii łożyskowej była znacznie niższa wśród uczestników wielogardunkowych niż wśród uczestników pierwotnych, a wśród uczestników wielorozdrobnionych częstość występowania dowolnej potwierdzonej histopatologicznie malarii łożyska i odkładania pigmentu umiarkowanego do wysokiego była istotnie wyższa w grupie sulfadoksyny-pirymetaminy. niż w trójdawkowej grupie dihydroartemisinin-piperachiny lub miesięcznej grupie dihydroartemisinin-piperachiny (ryc. S1 w dodatku uzupełniającym). Wykrywanie pasożytów malarii za pomocą mikroskopii w krwi łożyskowej i matczynej było rzadkie, bez znaczących różnic między grupami leczonymi. Jednak wykrycie pasożytów malarii za pomocą LAMP we krwi łożyska i matki było znacznie częstsze w grupie sulfadoksyny-pirymetaminy niż w grupie trójdawkowej dihydroartemisinin-piperachiny lub comiesięcznej grupie dihydroartemisinin-piperachiny (tabela 2). Łącznie 72 negatywne wyniki porodu wystąpiły u 47 uczestników (tabela S2 w dodatkowym dodatku). Niska masa urodzeniowa była najczęstszym niekorzystnym wynikiem porodowym (36 przypadków), a następnie porodem przedwczesnym (24), anomalią wrodzoną (6), porodem martwym (3) i spontanicznym poronieniem (3). Continue reading „Dihydroartemisinin-piperachina do zapobiegania malarii w ciąży ad 6”